منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که می رود ممد حیاتست و چون بر می آید مفرح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب. از دست و زبان که بر آید کز عهده شکرش بدر آید سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست یا چو شیرین سخنت نخل شکر باری هست |